De wijze en naamloze
meneer de Uil
Bij de eerste inleidende woorden heb ik een belofte gegeven én 'even wachten' opgepapierd.*** Aan een belofte zou een mens zich eigenlijk moeten houden maar de Nieuwe Generatie Van de Grote Kommer en Kwel houdt zich daar niet zo aan. Maar toch moest in mijn tijd een mens zich aan zijn belofte houden...of een belofte gewoon niet geven. En wat denkt uwes van een hex ?
meneer de Uil
Bij de eerste inleidende woorden heb ik een belofte gegeven én 'even wachten' opgepapierd.*** Aan een belofte zou een mens zich eigenlijk moeten houden maar de Nieuwe Generatie Van de Grote Kommer en Kwel houdt zich daar niet zo aan. Maar toch moest in mijn tijd een mens zich aan zijn belofte houden...of een belofte gewoon niet geven. En wat denkt uwes van een hex ?
Op een dag kwam ze - na haar vroege tocht over de Lage Ampurdan en een bezoek aan Estartito - bij een man die een beroemde tandarts was. Hij hield niet van boren en drillen en allerlei herrie en zo maar gebruikte wat pijnstillende middelen en een aantal soorten touw.
Zijn behandelkamer zat vol met deuren: je kon de kamer aan negen kanten openmaken want tandarts van Dr. W.C van Blartingspelt hield van curieuze stiptheid. Hij was oprichter en nu nog penningmeester van de Nederlands/Vlaamse Vereniging Voor Het Bestrijden Van Onnodige Pijn. (Afgekort wordt dat: N.V.V.V.H.B.V.O.P.)
In het begin van zijn beroepsuitoefening was hij niet zo gelukkig. Iedereen liep gillend van pijn zijn behandelkamer uit maar aan een stukje touw hing een eenzame rotte tand en soms een heel gebit...
Op de deur stond heel bescheiden op zijn naambord:
Dr. W.C. van Blartingspelt.
Tandheelkundig Wonderdoener.
Tandheelkundig Wonderdoener.
Alleen behandeling op afspraak
na een psychologische test.
Uitzonderingen zijn heksen,
tovenaars en gepensioneerden.
En daar kwam Troela met haar 417 jaren binnen. Ze was een hex én gepensioneerd. Dr. W.C. Blartingspelt knikte haar toe met een lach op zijn tandeloos gelaat en vroeg:
'Mevrouw, wat kan ik voor u doen' ?
Troela antwoordde met een glimlach op haar grijze gezicht. Ze zei dat ze niet voor zichzelf kwam maar voor een vriend - een Tovenaar - die een paar rotte kiezen had. Het probleem waren niet de kiezen maar de onvoorstelbaar grote en glinsterende diamanten die hij erin bewaarde...en dat was spekkie voor de tandarts zijn bekkie.
ññññññññññññññññññññññññññññññññññññññññ
***Vroeger heette dat 'opgeschreven' maar dat woord is uit de mode geraakt
Volgende keer ga ik wat neerpennen over de geheimzinnige Estartito. Verbazend wordt het...
JANOSJ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten